Centralne Muzeum Włókiennictwa

na zawsze

Dla Artystów muzeum jest miejscem wyjątkowym. U progu kariery wystawa indywidualna w muzeum jest przedmiotem pożądania, bo przynosi prestiż. A gdy kariera już trwa, muzealna prezentacja dzieł z muzealnej kolekcji dowodzi rangi Twórcy i potwierdza ważkość Jego działań. Zapatrzeni w laur teraźniejszości Twórcy zwykle nie doceniają, że ich prace w zbiorach muzeum pozostaną na zawsze. To na zawsze w muzeum nabiera szczególnego wymiaru. Muzeum staje się skarbnicą dzieł na zawsze nowych, nowatorskich, wyjątkowych i miejscem gdzie to, co przeszłe na równi trwa z tym, co nowe, gdzie talentom zaklętym w eksponatach nie wystawia się metryki, gdzie artyści epok minionych z jednaką mocą swych zdolności stają u boku współczesnych. W muzeum przeszłość ma wymiar teraźniejszości. W muzeum Artyści są, nawet wówczas, gdy nie ma ich już między nami. W muzeum pozostają na zawsze.

Mirosław Owczarek
(Biogramy artystów na podstawie materiałów przygotowanych przez Katarzynę Biłas i Aleksandrę Olczyk. W logo i na plakacie wykorzystano tkaninę Andrzeja Rajcha (1948-2009) „Portret zbiorowy z końca XX wieku”, 1997)

Anna Olczyk-Kocikowa
18. 08. 1929 (Tarnowska Wola) - 11. 01. 2012 (Łódź)

Po studiach w łódzkiej PWSSP (u profesorów Lucjana Kintopfa, Anieli Bogusławskiej i Marii Obrębskiej-Stieberowej) pracowała jako plastyk-projektant przemysłowy i pedagog, ale zasłynęła przede wszystkim jako współtwórca sukcesów polskiej tkaniny artystycznej 2. poł. XX w. W dążeniu do prostoty i klarowności wypowiedzi redukowała środki plastycznego wyrazu nie rezygnując z mistrzowsko opanowanego warsztatu, w którym świadomie i bardzo celnie łączyła różne techniki tkackie z gobelinem i kilimem. Tworzyła dzieła abstrakcyjne, kompozycyjnie uporządkowane, oszczędne w kolorze, a jednocześnie bardzo wyrafinowane pod względem faktur i tekstylnej materii.

Przez blisko 50 lat prezentowała swoją twórczość na ponad 200 wystawach krajowych i zagranicznych. Na gruncie łódzkim dała się poznać jako aktywny członek Grupy ATE (Artyści Tkacze z Łodzi) oraz trzykrotny uczestnik Międzynarodowego Triennale Tkaniny; w 1975 r. otrzymała Medal Komitetu Triennale za pracę Podhale, w 2001 r. gobelin Pustynne miraże zyskał 2 nominacje.

Wielokrotnie wyróżniano Jej artystyczną i pedagogiczną działalność: Medalem 30-lecia PRL (1974), Honorową Odznaką Miasta Łodzi (1974), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1980) i nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania (1975, 1979)

Prace Artystki znajdują się w muzeach (Kamienna Góra, Gorzów Wielkopolski, Łódź) oraz kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Henryk Kubik
2. 01. 1920 (Gostynin) - 1. 02. 2012 (Łódź)

Jako absolwent Wydziału Wzornictwa Przemysłowego łódzkiej PWSSP (uczeń Marii Obrębskiej-Sieberowej i Teresy Tyszkiewicz) twórczość swą w dużej mierze związał z projektowaniem przemysłowym dywanów, tkanin dekoracyjnych i meblowych, a działalność z tworzeniem i rozwojem ośrodków projektowo-badawczych pracujących na rzecz przemysłu.

Zajmował się również pracą stricte artystyczną, jest autorem wielu malowanych tkanin, aplikacji, miniatur tkackich, obrazów olejnych i rysunków. W pracach unikatowych, niekiedy nacechowanych subtelnym humorem objawił zmysł celnej obserwacji obyczajowej wyrażonej w obrazach o charakterystycznej formie, gdzie postacie ludzkie nakreślone delikatną kreską, zgeometryzowane, sprowadzone do znaków symboli w odrealnionym, baśniowym świecie współistnieją z dopełniającym je ornamentem.

Spośród kilkudziesięciu prezentacji własnej twórczości na wystawach indywidualnych i krajowych szczególny laur – Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki - przyniosła mu ekspozycja dywanu na 1. Ogólnopolskim Triennale Tkaniny Przemysłowej i Unikatowej w Łodzi (1972). Poprzez pracę artystyczną i działalność (w ramach ZPAP) na rzecz środowiska plastyków był szczególnie związany z Łodzią. W 1974 r. otrzymał Nagrodę Miasta Łodzi (wraz z zespołem projektantów Pracowni Wzornictwa Laboratorium Przemysłu Jedwabniczego i Tkanin Dekoracyjnych) w dziedzinie upowszechniania kultury i sztuki za rozwój wzornictwa i estetyki produkcji przemysłowej dywanów i tkanin dekoracyjnych.

Barbara Hulanicka
23. 06. 1924 (Warszawa) - 23. 07. 2012 (Barczewo)

Po studiach na warszawskiej ASP (u Eleonory Plutyńskiej) Barbara Hulanicka przeniosła się do Mikołajek. Kilkadziesiąt lat pracy artystycznej, organizacyjnej i pedagogicznej na Warmii i Mazurach (Reszel, Frombork, Barczewo) przyniosło artystce uznanie jako animatora zapomnianych technik (rekonstrukcja tradycyjnych mazurskich dywanów strzyżonych), wzorów i motywów oraz piewcy historii, architektury i przyrody regionu.

Zafascynowana sztuką ludową tworzyła przede wszystkim w technice gobelinu i ulubionej tkaniny podwójnej, nadając pracom własny, lecz często zróżnicowany styl, dostosowany do podejmowanej problematyki: antepedia i cykle o tematyce religijnej mają rys monumentalny, pełen symboli, są dostojne i stonowane kolorystycznie, a prace o charakterze historyczno-obyczajowym i pejzaże ujmują naiwną, pogodną wiejską narracją i różnorodnością barw.

Rokrocznie prezentowała swoje prace na 50 wystawach indywidualnych oraz wielu prezentacjach zbiorowych. Stała ekspozycja Jej gobelinów znajduje się obecnie w skansenie w Olsztynku. Prace Hulanickiej pozostają w zbiorach muzeów (Warszawa, Łódź, Poznań, Olsztyn, Frombork, Olsztynek, Włocławek) i prywatnych kolekcjach na całym świecie (w 1983 r. w Rzymie osobiście darowała swoją tkaninę papieżowi Janowi Pawłowi II), a także zdobią wnętrza instytucji państwowych (m.in. w Warszawie, Olsztynie, Elblągu).

Jej aktywność społeczną i artystyczną wielokrotnie nagradzano: nosiła tytuł Honorowego Obywatela Fromborka i Barczewa, otrzymała m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1974) oraz Medal Srebrny Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (2010).

Zula (Wacława Zuzanna) Strzelecka
20. 11. 1924 (Wilno) - 16. 08. 2012 (Sopot)

Absolwentka gdańskiej PWSSP, studiowała malarstwo (u Artura Nacht-Samborskiego) i tkactwo artystyczne (u Józefy Wnukowej). Działalność artystyczną rozpoczęła w 1950 r. od projektowania kostiumów oraz wykonania malowideł ściennych na gdańskiej Starówce. Równocześnie podjęła pierwsze eksperymenty w zakresie zdobienia tkanin artystycznych i szybko wypracowała swój oryginalny styl oparty o transpozycje wzorów zaczerpniętych z pasów słuckich (pas do obwiązywania kontusza szlacheckiego). Pomna XVIII-wiecznych wzorców projektowała tkaniny zdominowane wielością motywów (głównie roślinnych) i świetlistością kolorów. Tkała również gobeliny. Wrażliwa na kolor stosowała barwy przełamane, o wyszukanych tonacjach i zestawiane z wielkim smakiem. Inspiracje do tworzenia bogatych ornamentów czerpała ze świata przyrody, skąd pochodzą motywy splecionych roślin i drzew, wyszukane kształty liści, kwiatów, ptaków. Z malarską biegłością w bogatej i delikatnej fakturze oddawała świetlne efekty: odbicie w wodzie, cienie gór, falowanie traw.

Przez blisko 60 lat prezentowała swą twórczość na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, wielokrotnie zyskując uznanie i nagrody (Bukareszt, 1951; Sopot: 1979, -85, -90, 2007). Jej prace pozostają w zbiorach muzeów (m.in. w Warszawie, Poznaniu, Gdańsku, Łodzi) i kolekcjach prywatnych.